स्वप्न मोठं होतं, संघर्षही तितकाच भारी,
हरताना पाहून लोक हसले, पण जिद्द होती जारी.
कधी रडले, कधी पडले, पण थांबले नाही,
पोलीस वर्दीत उभं राहिलं, कारण झुकायचं नव्हतं कधी!
मी रसिका माझ्या आयुष्यातला प्रत्येक दिवस हा संघर्षाने भरलेला होता, पण मी कधीही हार मानली नाही. “स्त्री कमजोर असते” असं समाज म्हणतो, पण मी स्वतःला सिद्ध केलं – स्त्री ही केवळ सहन करणारी नाही, तर अन्यायाविरुद्ध लढणारीही असते.
मी एका छोट्या गावात जन्मले. वडील प्राथमिक शाळेत शिक्षक होते आणि आई गृहिणी. घरात परिस्थिती साधीच होती, पण स्वप्न मात्र मोठी होती.
लहान असताना, गावातील पोलिसांना पाहून मला वाटायचं – मलाही न्यायासाठी लढायचं आहे. पण हे स्वप्न पूर्ण करणं सोपं नव्हतं.
शाळेत असताना मी एका मित्राच्या बहिणीवर होणाऱ्या अन्यायाविरोधात आवाज उठवला, पण गावकऱ्यांनी “मुलींनी असे विषय सोडून द्यावेत” असं म्हणत मला गप्प बसायला सांगितलं. तेव्हा मला समजलं – जर मी गप्प बसले, तर किती जणींचं आयुष्य असंच मूक होईल.
१२वी संपल्यावर पोलीस भरतीसाठी तयारी करायचं ठरवलं. गावातील लोकांनी टोमणे मारले – “मुलीने एवढं मोठं स्वप्न पाहू नये, संसार करावा.” पण माझ्या आईने मात्र मला पाठिंबा दिला.
रोज पहाटे उठून धावण्याचा सराव केला, अभ्यास केला आणि शेवटी पहिल्याच प्रयत्नात पोलीस भरतीत यशस्वी झाले. पण खरी लढाई आता सुरू झाली होती.
ट्रेनिंग सुरू झालं तेव्हा पुरुष सहकाऱ्यांना वाटलं मी टिकणार नाही. काही वरिष्ठ अधिकाऱ्यांनीही खिल्ली उडवली, पण मी जिद्दी होते. कष्ट घेतले, ट्रेनिंग पूर्ण केलं आणि स्वतःला सिद्ध केलं.
पहिल्या पोस्टिंगमध्ये मला एका गुन्हेगारी प्रकरणात पाठवलं. तिथे महिलांवर अत्याचार होत होते, चोरी, ड्रग्स यांचे मोठे जाळे होते.
रात्री एका लहान मुलीच्या अपहरणाचा फोन आला. गुन्हेगार कोण साधे नव्हते – एका मोठ्या गुंडाच्या टोळीनेच हे कृत्य केलं होतं.
मी विचार केला – “आता जर मी मागे हटले, तर मी पोलीस अधिकारी म्हणून अपयशी ठरेन.” मी माझ्या पथकासोबत त्या गुन्हेगारांना पकडायला निघाले.
त्या अंधाऱ्या रात्री, एका छोट्या झोपडपट्टीत आम्ही शिरलो. ती मुलगी तिथे एकटीच होती, घाबरलेली, रडणारी. मी तिला उचलून बाहेर आणलं, आणि गुंडांना आव्हान दिलं – “कायदा फक्त तुमच्यासाठी नाही, महिलांना न्याय मिळवून देणं हाही त्याचा एक भाग आहे.” त्या रात्री मी एक जीव वाचवला, पण त्याचबरोबर एक अधिकारी म्हणून माझं अस्तित्वही सिद्ध केलं.
त्या घटनेनंतर, मी “स्त्रीशक्ती अभियान” सुरू केलं, जिथे महिला आणि मुलींना आत्मरक्षणाचं प्रशिक्षण दिलं जातं.
मी स्वतः अनेक महाविद्यालयं आणि सोसायट्यांमध्ये जाऊन महिलांना त्यांचे हक्क, कायदे आणि सुरक्षिततेबद्दल माहिती द्यायचे.
या सगळ्याच्या परिणामी, मला वरिष्ठ पोलीस निरीक्षकपदी बढती मिळाली. आज मी एका मोठ्या विभागात प्रमुख अधिकारी आहे.
आज जेव्हा एखादी मुलगी पोलीस होण्याचं स्वप्न पाहते, तेव्हा ती मला विचारते – “मॅडम, आपण एवढ्या अडचणींना कसं सामोरं गेलात?” मी एकच उत्तर देते –”तुमचं ध्येय पक्कं ठेवा. संकटं येतील, पण जर तुम्ही झगडायची तयारी ठेवलीत, तर विजय नक्की मिळेल!”
“मी पोलीस अधिकारी आहे, पण त्याही आधी मी एक स्त्री आहे – जी संघर्षांना घाबरत नाही, जी न्यायासाठी लढते, आणि जी प्रत्येक मुलीला हेच सांगते – उंच उडायचं, आणि स्वतःचा आवाज दाबू द्यायचा नाही!
